دارورساني اختصاصي مولكول هاي پروتئيني و پپتيدي به خصوص داروهاي بارداري از نظر افزايش اثربخشي دارو و نيز كاهش عوارض جانبي بسيار مورد توجه و مهم مي باشد. هورمون محرك فوليكول (FSH) به عنوان داروي اصلي در درمان هيپوگناديسم ثانويه زنان و مردان و نيز خصوصا در تحريك تخمك گذاري در پروتوكول هاي مختلف درمان ناباروري به طور وسيعي مورد استفاده قرار مي گيرد. نانوذرات تهيه شده در اين اختراع براي اولين بار يك سامانه دارويي درمان باروري را از سه رويكرد قابل دستيابي مي كنند: 1-تامين دوز مورد نياز بيمار به نحو مطلوب و مطمئن با روش غير تزريقي 2-قابليت اتصال نانوذرات به مخاط از طريق الكترواستاتيكي و افزايش نفوذپذيري سلول هاي مخاط 3-جلوگيري از تخريب دارو توسط آنزيم هاي مخرب و محيط خشن دستگاه گوارشي و افزايش فراهمي زيستي دارو اين سامانه دارورساني شامل نانوذرات كايتوزان-لوريك اسيد تيوله بارگذاري شده با FSH مي باشد. بدليل بار مثبت نانوذرات و بار منفي مخاط برهمكنش از طرق الكترواستاتيكي مي باشد. اندازه ذرات در محدوده نانو(حدود 123 نانومتر) بوده و FSH بارگذاري شده در سامانه پس از تجمع نانوذرات در مخاط مورد نظر آزاد مي گردد. پليمرسنتزشده و نانوذرات سنتز شده عاري از سميت بوده و هيچ گونه آثار مخربي براي بدن ندارند.

در فرآيند ترميم زخم، تمامي مراحل ترميم زخم توسط طيف وسيعي از فاكتورهاي رشد كنترل مي‌شود. فاكتورهاي رشد موجب تسريع فرايند بهبود زخم و التيام آن مي‌شود . با هدف استفاده از فاكتور رشد جهت تسريع فرآيند بهبود زخم، استفاده از سيستم هاي پروتئين رساني مناسب به منظور پايدارسازي حفظ فعاليت ساختار پروتئيني فاكتور رشد و همچنين طولاني‌تر شدن زمان رهايش اين فاكتورها در محل زخم بسيار ضروري مي باشد. كايتوزان يك پليمر زيست سازگار، زيست تخريب پذير، غير سمي ، ضد ميكروبي و ضد قارچي است كه بعنوان زيست چسب در درمان زخم كاربرد فراوان دارد. هدف از اين اختراع استفاده از نانوژل كايتوزاني حاوي فاكتور رشد جهت ترميم سريعتر و كامل‌تر زخم هاي پوستي و ارائه آن به شكل ژل است. نانوذرات تهيه شده به شرح اين اختراع براي اولين بار چهار هدف را به طور همزمان در قالب يك سامانه دارويي جهت ترميم زخم قابل دستيابي مي كنند: 1- ساخت نانوژل كايتوزاني با اندازه ذره‌اي و خصوصيات مورفولوژيكي مناسب 2- بارگذاري پروتئين در نانوذرات، با بيشترين بازده 3- آزادسازي مطلوب دارو از نانو ذرات 4- پايداري مطلوب دارو در شرايط مختلف محيط نانوژل كايتوزان حاوي فاكتور رشد اپيدرمال با استفاده از روش كوآسرواسيون داراي اندازه، بارسطحي و شاخص پراكندگي و شكل مناسب بودند، همچنين ميزان بارگذاري پروتئين در نانوژل كايتوزاني در نسبت هاي بهينه (6:1 و 2:1) به ترتيب 4/97% و 90% بود و ميزان آزادسازي فاكتور رشد پس از 24 ساعت در نسبت هاي بهينه (6:1 و 2:1) به ترتيب 70 و 80 درصد مشاهده شد. پس از بارگذاري نهايي نانوذرات در بستر ژل كربومري (0.5 درصد) ميزان آزادسازي پروتئين از شكل نهايي دارو در 4 ساعت اول 39 درصد و پس از24 ساعت60 درصد مشاهده شد ، از طرفي مطالعات سلولي اثر القاي رشد قابل توجه در اين دو نسبت نشان داد. نانوژل هاي حاوي نسبت هاي 2:1و6:1 كايتوزان به فاكتور رشد در برابر pHهاي مختلف، داراي اثر محافظت كنندگي فاكتور رشد بودند. فرمولاسيون ساده به كار گرفته شده در اين مطالعه جهت تهيه كايتوزان حامل فاكتور رشد و ظرفيت بارگذاري بالا و مناسب آن مي تواند جايگزين روش هاي نسبتا پيچيده و چند مرحله اي تهيه نانوذرات توسط ديگر محققين شود.

دارورساني اختصاصي عوامل ضد سرطان به سلول¬هاي توموري از نظر افزايش اثربخشي دارو و نيز كاهش عوارض جانبي بسيار مورد توجه و مهم مي¬باشد. در درمان سرطان پستان كه يكي از شايع¬ترين سرطان¬ها در دنيا و ايران است، از دو رويكرد شيمي درماني و هورمون درماني به صورت استاندارد استفاده مي¬شود. نانوذرات تهيه شده به شرح اين اختراع براي اولين بار سه هدف را به طور همزمان در قالب يك سامانه دارويي جهت درمان سرطان پستان قابل دستيابي مي¬كنند: 1-هدف گيري ترجيحي سلول¬هاي سرطان پستان با دو روش فعال (از طريق گيرنده استروژني) و غير فعال (از طريق اثر EPR) 2-هورمون تراپي سرطان پستان از طريق آزادسازي داروي رالوكسيفن در محل 3- شيمي درماني سرطان پستان از طريق آزادسازي داروي دوكسوروبسين در محل اين سامانه شامل نانوذرات كايتوزاني متصل به رالوكسيفن مي¬باشد كه حاوي دوكسوروبسين هستند. اندازه ذرات در محدوده نانو (زير 100 نانومتر) بوده و رالوكسيفن علاوه بر هدف گيري گيرنده استروژني كه موجب تجمع ترجيحي نانوذرات در بافت واحد اين گيرنده مي¬شود عمل به مسدود كردن گيرنده را نيز به عنوان يك آنتي استروژن انجام داده و در حقيقت به عنوان عامل هورمون تراپي در سامانه عمل مي¬كند. از طرف ديگر دوكسوروبسين بارگذاري شده در سامانه نيز پس از تجمع نانوذره دريافت هدف آزاد شده و به عنوان عامل شيمي درماني باعث مرگ سلول¬هاي سرطاني مي¬گردد.

درمان زخم¬هايي با درصد بالاي بافت¬هاي نكروتيك كه برداشتن آن¬ها با روش¬هاي معمول دشوار است يكي از مشكلات جراحي مدرن است. يكي از روش هاي دبريدمان، به وسيله آنزيم¬هاي پروتئوليتيك است. تثبيت آنزيم بر روي بسترهاي پلي ساكاريدي (كيتين يا كايتوزان) كه پيشتر به طور وسيعي در زمينه هاي دارويي از جمله زخم پوش، مخاط چسب هاي دهاني و چسب هاي مقاوم به آب استفاده شده اند يكي از راههاي استفاده از آنزيم در درمان زخم است. تثبيت آنزيم بر روي بستر بيوپليمرها علاوه بر دبريدمان به علت ايجاد هيدروژل باعث حفظ رطوبت محيط زخم نيز مي شوند. جهت رفع مشكلات مطرح شده در دبريدمان و ترميم زخم، زخم¬پوش كايتوزاني تريپسينه معرفي شده به شرح اين اختراع ساخته شد. آنزيم تريپسين موجود در اين زخم¬پوش ، نقش بسزايي در بهبود زخم دارد. در اختراع حاضر، آنزيم تريپسين بر روي بستر پليمر كايتوزان به طريق كووالانسي تثبيت گرديده است. سهولت استفاده و افزايش سرعت بهبود زخم از جمله مزاياي اختراع حاضر مي باشد.

عوارض ناشي از زخم‌هاي مزمن و هزينه‌هايي كه براي آن صرف مي‌شود، به مراتب بيشتر از برخي سرطان‌ها است. اين گونه زخمها مستعد عفوني شدن مي باشندكه اين عفونت مي تواند در صورت عدم توجه جهت درمان سبب مرگ فرد گردد. يكي از مهمترين چالشهاي پيش رو درفرآيند ترميم انواع زخم‌ها احتمال ايجاد عفونتهاي باكتريايي است. از طرف ديگر يكي از شرايط لازم براي تسريع بهبود زخم، كنترل رطوبت اطراف زخم است. بنابراين درطراحي يك زخم پوش ايده آل، توجه به ويژگي كنترل رطوبت همراه با خاصيت آنتي باكتريال از اهميت بالايي برخوردار مي‌باشد. در اين اختراع از پليمر طبيعي كايتوزان كه داراي خواص ويژه اي مانند زيست سازگاري و زيست تخريب پذيري مناسب و نداشتن سميت مي‌باشد براي تهيه نوع ويژه‌اي از زخم پوش هاي نوين استفاده گرديده است. فرمولاسيون ابداعي زخم‌پوش حاضر كه به شكل فيلم و از تركيب نانو ذرات زينك اكسيد و گرافن ‌اكسيد با كايتوزان تشكيل شده است داراي خاصيت آنتي باكتريال قابل قبول مي‌باشد و خواص فيزيكوشيميايي و استحكام مكانيكي آن به دليل به كارگيري نانوذرات ارتقا يافته است كه در نهايت كاربرد فيلم را به عنوان زخم پوشي با استحكام مناسب و توانايي كنترل عفونت و رطوبت زخم تاييد مي نمايد. Production of antibacterial wound dressing based on chitosan containing zinc oxide and geraphene oxide